Boureima is 11 jaar oud en woont met zijn grootouders in Nouna, Burkina Faso. Zijn oma Awa Kindo zorgt voor hem, omdat zijn ouders op een cacaoplantage wonen en werken in Ivoorkust.
Boureima heeft een hersenverlamming en krijgt ondersteuning van het CBR-programma. Dankzij de financiële steun van Light for the World heeft Boureima revalidatiesessies gehad. Vroeger kon hij niet rechtop zitten, nu kan hij zelf op een kruk zitten.
School
Sinds 2018 leert Boureima letters en woorden schrijven en uitspreken. Omdat alle scholen nu gesloten zijn vanwege het coronavirus, heeft dit grote gevolgen voor zijn dagelijkse leven. Hij begrijpt niet waarom zijn grootmoeder Awa hem niet naar school laat gaan, ondanks de uitleg die ze hem dagelijks geeft. Elke dag begint Boureima’s dag met tranen; ‘Ik wil naar school! Ik wil schrijven. Ik wil de religieuze zusters zien. Ik wil mijn klasgenoten zien!’
Awa probeert hem iedere keer te kalmeren met hoopvolle woorden en knuffels. ‘Vaak vraag ik me af of het stoppen van de lessen negatieve invloed op hem zal hebben. Ik ben bang dat het zijn vooruitgang zal afremmen. Boureima is zo verdrietig geworden, omdat ik hem ervan weerhoud om naar school te gaan en te spelen. Het raakt me, maar ik moet hem beschermen!’
Levensonderhoud
Om in het levensonderhoud van haar familie te voorzien verkoopt Awa verschillende specerijen. Omdat ze veel mensen ontmoet en daarmee veel risico loopt op besmetting, besluit ze hiermee te stoppen. Haar man is ziek en kan ook niet voor inkomsten zorgen. Hoe moeten ze nu voor voedsel zorgen? Hoe komen ze deze crisis door zonder te verhongeren?
In het vervolg gaat Awa hout zoeken en doorverkopen. Hierbij loopt ze minder kans besmet te raken. Dankzij deze minimale inkomsten kan ze toch nog voor voedsel zorgen.
Besmetting
Het is lastig voor Awa om Boureima thuis te houden om besmetting te voorkomen. Toen ze eens bezig was met haar dagelijkse taken, maakte Boureima gebruik van de gelegenheid om met andere kinderen te spelen. Elke keer als ze weg moet, is ze bang. ‘Ik ben oud en ik heb geen krachten meer. Maar ik kan ons niet laten besmetten of verhongeren. Het is zo moeilijk!
Voordat Covid-19 opkwam, was ik opgelucht. Boureima ging dagelijks naar school en dat deed hem goed. Nu de scholen gesloten zijn, ben ik wanhopig. Onze levensomstandigheden verslechteren. Ik bid dat God ons zal redden van deze ziekte!’
