Fondsen.org logo

Regering Kameroen weigert medische hulp van Artsen zonder Grenzen

Al meer dan 4 jaar heerst er extreem geweld in de Engelstalig regio in West-Kameroen. Er vinden wijdverspreid executies en ontvoeringen plaats en dorpen worden aangevallen. De bevolking wordt door deze geweldscrisis hard getrokken. In deze levensgevaarlijke context blijft de regering van Kameroen het werk van onze teams ter plekke verbieden. Tienduizenden mensen worden zo dringende, levensreddende zorg ontzegd.

Kameroen verbiedt onze teams om te werken

Op 8 december 2020 worden onze activiteiten zonder waarschuwing geschorst door de autoriteiten. Ze beschuldigen onze teams van te nauwe banden met niet-gouvernementele gewapende groeperingen in het gebied. Deze beschuldiging staat haaks op alles waar wij voor staan. Wij bieden altijd hulp op eigen voorwaarden, en zijn een onpartijdige en onafhankelijke organisatie.

We hebben verschillende gesprekken gevoerd met de regering om deze beschuldigingen te weerleggen. Tot dusver heeft dit niet geleid tot een herstart van onze activiteiten. De gedwongen stop duurt nu al 6 maanden.

Dit is extra pijnlijk omdat er steeds minder organisaties aanwezig zijn in het gebied door de toenemende onveiligheid en aanvallen op het personeel. Onze teams hebben juist de ervaring en expertise om in deze gewelddadige context te werken.

Beslissing met enorme impact

‘Al 6 maanden worden onze medische diensten geweigerd. De bevolking betaalt hiervoor een hoge prijs,’ zegt projectcoördinator Emmanuel Lampaert vanuit Brussel. ‘Onze gezondheidsmedewerkers in het veld zien mensen sterven en lijden door het gebrek aan medische zorg. Het dispatchcenter van onze ambulancedienst blijft maar noodoproepen ontvangen, maar we moeten ze allemaal afwijzen. Dat is echt verschrikkelijk. Hoe kan de regering deze onnodige sterfgevallen rechtvaardigen?’

Hef de schorsing op

We roepen de regering van Kameroen op de schorsing op te heffen en onze teams hun werk te laten doen. Geef prioriteit aan de essentiële en urgente medische noden van de bevolking. Onze activiteiten kunnen niet voor onbepaalde tijd ‘on hold’ blijven staan.

De kleine Mary krijgt fysiotherapie om haar herstel te versnellen. ©Albert Masias
De kleine Mary krijgt fysiotherapie om haar herstel te versnellen. ©Albert Masias
Roméo zijn rechtervoet is geamputeerd en in zijn rechtervoet heeft hij een bacteriële infectie. ©Albert Masias
Roméo zijn rechtervoet is geamputeerd in zijn linkervoet heeft hij een bacteriële infectie. Zonder medische hulp gaat dit niet over. ©Albert Masiass

Al 6 maanden worden onze medische diensten geweigerd. De bevolking betaalt hiervoor een hoge prijs.

projectcoördinator Emmanuel Lampaert

Hulp essentieel voor bevolking

Sinds 2018 bieden we in overleg met het ministerie van Volksgezondheid medische noodhulp in het westen van Kameroen. Hier ondersteunen we zorgcentra en klinieken. Ook hebben onze teams de enige gratis ambulancedienst opgezet in het gebied die 24/7 beschikbaar is.

Volgens de laatste cijfers van de VN, zijn meer dan 700.000 mensen op de vlucht en hebben meer dan 1,4 miljoen mensen dringend humanitaire hulp nodig in Noordwest en Zuidwest-Kameroen.

Toegang tot zorg beperkt

De toegang tot medische zorg wordt zwaar beperkt door de onveiligheid, lockdowns en aanvallen op zorgcentra. 1 op de 5 centra functioneert niet meer. Mensen op de vlucht durven nauwelijks nog naar het ziekenhuis of apotheek te gaan. Bovendien kunnen nog maar weinig mensen een behandeling of zelfs maar de rit naar het ziekenhuis betalen door de economische crisis,’ zegt Lampaert. ‘De sterfte onder ouderen, vrouwen en kinderen is sterk toegenomen.’

Teams blijven zich inzetten

‘We zijn een van de weinige medische organisaties die aanwezig zijn in het gebied om medische zorg te bieden’, zegt Emmanuel Lampaert. ‘Onze medische staf en patiënten hadden voor de schorsing al regelmatig te maken met bedreigingen en geweld van gewapende groepen.

Er is weinig respect voor de humanitaire principes van onpartijdigheid en neutraliteit. Onze ambulances zijn beschoten en bestolen, medische centra zijn beschoten en onze collega’s met de dood bedreigt. Toch bleven onze medewerkers dag in dag hun werk doen: hulp bieden aan mensen in nood. Hopelijk kunnen we snel terugkeren, want tienduizenden mensen zitten nu zonder medische zorg.’